Gonca tutmuş daldır ölüm!..
Kevser akan dost bağında;
Dosta açan güldür ölüm!..
Rıfat Araz, işte böyle anlatmış ebedi uykuyu...
O, gideli tam bir yıl oldu... Adı her anıldığında boğazım düğümleniyor... Ona dair ne varsa hepsi bir an da aklımdan, gözlerimin önünden geçiyor. Allah, gani gani rahmet eylesin Saffet Dadaş'a... Adı gibi saf ve pırıl pırıl bir insandı... O yufka yüreği, iri cüssesinde son anına kadar hep sevdikleri için attı. Hayatımın her döneminde o vardı... En önemli anlarımda yanımdaydı. Çocukluğumuzda elimizden tutar 'Mulenruj'a götürürdü... Hatırlıyorum da o zamanlar en iyi döneri orası yapardı. Yeşil renkli renosunun ön koltuğuna oturmak için Ömür ve Eren'le kavga ederdik... Tabi baskın çıkan ben olurdum... Uzun yıllar Müdürlüğünü yaptığı Demir Tevzi'den fırsat bulduğu zamanlarda şehir turuna çıkarırdı bizleri... Çocukla çocuk olurdu... Gençliğimde de yanımdaydı... Sevgilimle yaşadıklarımı, kavgalarımı anlatırdım ona... Hep dinlerdi, hatalıysam "B.k yeme" derdi... Verdiği öğütlerini, söylediklerini hiç unutmadım. Askere giderken bir Manisa'yı ayağa kaldırdığını bilirim. Sonra Diyarbakır'ı teyakkuza geçirdi... Onun sayesinde acemi birliğinde kaç gün eğitime çıkmadım... O elinden düşürmediği telefonlarıyla, herkesin derdine çare olmaya çalışırdı... Ona dair yazacak ve anlatılacak o kadar çok şey var ki... Ama O artık sözün bittiği yerde... Ölümünden rant elde edilebileceğini düşünecek ve hatta bunu dile getirecek kadar basitleşen güruha rağmen O, sevenlerinin hep 'dayısı' olarak kalacak.