Demirel'in,bu "durum" karşısında ne düşündüğünü elbette bilemeyiz. Fakat değil mi
ki kendisi de İslamköy'den çıkıp, Türkiye'nin en tepesine kadar
yükselmiş biriydi. Dolayısıyla kendisi gibi bir halk çocuğu olan
Erdoğan'ın, geldiği bu noktayı yadırgıyor olmaması lazım...
Peki öyle mi?
Gerçekten bilmiyorum; belki yadırgıyordur, belki de "demokrasinin gereği budur" diyordur.
Merhum
İsmet Paşa'nın, Erzurum senatörü Lütfü Doğan Hoca'yı, sakallı olduğu
için bi hayli yadırgamış ve "Bu iş bitti, madem ki sakallarıyla
Senatoya kadar geldiler, demek ki biz kaybettik" dediğini tarih
kaydediyor.
Sakalı ve başörtüsünü, cumhuriyetin yitirilmiş bir
kalesi gibi gören CHP zihniyetinin, uzun bir zaman devlet ve toplum
hayatında temel bulduğu kimse için sır olmasa gerek...
Lütfü
Doğan'ın sakalıyla Senatoya girmiş olması, 70'li yıllarda İsmet Paşa
için nasıl ki, cumhuriyet adına bir yenilgiyse, bugün de CHP için Tayyip
Erdoğan'ın köşke çıkması aynı şey...
Nitekim dün Meclis'i terk etmekle bunu zaten fiilen göstermiş oldular.
Halkın iradesini yok sayarak, kendi militarizmlerini dinleştiren bir anlayış...
İsmet
Paşa yok ama tüm kökleriyle devam eden o faşizan anlayışın, bugün
dindar bir insanın Köşk'e çıkması karşısında ne düşündüğünü ve neler
yapabileceğini CHP eliyle öğrenmiş olduk.
Yani değişen bir şey yok.
70'li
yıllarda, Lütfü Doğan'ın sakalına bakıp, "eyvah cumhuriyet elden gitti"
diyen İsmet Paşa'dan, 2014 yılındaki CHP'nin ayrılan bir yanı yok.
Ne yazık ki böyle...
O da devletin sahibi ve hakim irade olarak kendini görüp, halka "sürü" muamelesi yapıyordu, bugünkü CHP de...
Erdoğan'ı yüzde 52 ile cumhurbaşkanı seçen halk, aslında geri, cahil ve bidon kafalı!
Tıpkı 70'li yıllarda diyanet işleri eski başkanını senatör seçen Erzurum halkı gibi...
CHP'nin ne düşündüğü meçhul değil... Hoş biz o CHP'nin cemazülevvelini de biliriz ya...
Benim asıl merak ettiğim, yaşasalardı acaba onlar ne düşünürdü?
Rahmetli Erbakan, Türkeş ve Ecevit...
Bu sebeple, onlara:
"Meclis'te yapılan yemin töreni için ne hissediyorsunuz" diye sorma imkanımız yok...
O kuşağın siyaseten hayattaki tek canlı tanığı Demirel'dir.
Tayyip
Erdoğan Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin halk oylamasıyla seçilen ilk
cumhurbaşkanı olduğu için Demirel'in, telefon açıp kutladığını
biliyoruz.
Peki Erbakan hayatta olsaydı ne derdi acaba?
Öyle
ya, dizinin dibinde yetişmiş bir talebesi; kendisinin bir yıl dahi
başbakanlığına tahammül edememiş bir sistem tarafından hem de seçilmiş
bir cumhurbaşkanı oldu...
Devrim bu değilse; nedir devrim, o zaman?
O
tarihte Dinç Bilgin'in sahibi olduğu Sabah gazetesi, başbakan Erbakan
için "çekil iblis" manşetini atmıştı. Bugün Pensilvanya'daki mukim olan
zat ise, o zaman henüz Türkiye'deydi. Ali Kırca'ya verdiği bir
röportajında, "Başbakan için ne düşünüyorsunuz" sorusu üzerine,
kendinden emin ve bi o kadar da eline tutuşturulan pusulayı ezberlemiş
öğrenci edasıyla, "...bana o insandan bahsetmeyin adını duymak
istemiyorum" demişti. Herkes biliyordu ki, kastedilen "O insan", merhum
Erbakan'dı ve bu ülkenin seçilmiş başbakanıydı.
Erbakan'a bir yıl
dahi başbakanlığı çok görüp, O'na etmediği zulmü bırakmayan "sistem",
çok değil on küsur yıl sonra, Erbakan'ın bir talebesine; önce 12 yıl 13
gün süresince başbakanlık, ardından da ilk kez seçilmiş bir
cumhurbaşkanlığı vermek zorunda kaldı.
Tekrar soruyorum:
Devrim bu değilse; nedir devrim, o zaman?
Her şey ortada işte...
CHP, alçak sürünmeye devam ediyor.
Böyle giderse hakikaten bin yıl da geçse CHP dizlerinin üstüne doğrulamayacak.
Okyanus ötesini hiç sormayın; baksanıza...
Hem maşeri vicdan hem de tarih hükmünü icra ediyor.
Son söz olarak: Dün bu ülkede sadece bir yemin töreni yapılmadı.
Dün bu ülkede, "muhtar bile olamaz" denilen adamın devletin başına geçtiğine tanık olduk.
Dün
bu ülkede, Erbakan'ı terbiye etmeye çalışan yarı aydınların,
demokrasiden nasibini alamamış gazetecilerin, iflah olmaz militerlerin,
sırtını devlete dayamış bürokratların ve kamu destekli kodamanların bir
yılda paketleyip gönderdiği Başbakan Erbakan'ın bir talebesi,
cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturdu.
CHP'li bir vekil Meclis'te iç tüzük kitapçığını fırlatmasın da ne yapsın!?
Halbuki ben kendisinden daha ileri bir eylem beklerdim.
Misal; Kızılay'da kendini yakabilirdi!
Uzak-yakın birileri histeri krizine girmiş çok mu!?
Dün bu ülkede, muhafazakar toplumun bir talebi olarak aslında yeni Türkiye'den, Osmanlı'nın mirasına sahip çıkması istendi.
Dün
bu ülkede, halk iradesinin göreceli bi şey olmadığı, yeri geldiğinde
cumhurbaşkanını belirleyebilecek bir erke sahip olduğu ispatlandı.
Ve dün bu ülkede, bütün bunlar kadar önemli olan bir şey daha oldu. O da şuydu:
Rahmetli Erbakan, , Tayyip Bey'in Köşk'e çıkmasıyla beraber, ömrünü adadığı davasının meyvelerini topladı.
Ve herkes görmüş oldu ki aslında ölüler de sevinir...
Ruhun şadolsun muhterem Hocam...
Emanetin en sağlam ellerde...
Ey büyük insan, büyük komutan Atatürk...
Huzur
içinde ol; sana bütün kalbimle inanmış bir insan olarak, temin ederim
ki, canın pahasına kurmuş olduğun Türkiye Cumhuriyeti Devleti, çok ama
çok sağlam bir zeminde ve doğru insanların yönetiminde...
Aziz Atatürk...
O ikide bir gelip şikayet ederek ağlayıp sızlayanlara inanma...
Onlar bugünkü Türkiye'yi hayal bile edemeyen müşkülpesentlerdir.
Onlara kalsa biz hala sürünüyor olacaktık.
Sen
bize yangın yerinden kurtardığın yepyeni bir devlet emanet ettin, biz
de gelecek nesillere öyle bir devlet bırakmak istiyoruz ki, dört bir
yanıyla senin hayallerini süslüyor olacak...
Aziz Atatürk...
Ben
ki senin yoluna inanmış ve bu millet için yaptıklarına sonuna kadar
sahip çıkmış bir insanım... Ama aynı ben, (sana farklı anlatılan) bu
Tayyip Erdoğan'a da inanıyorum ve O'nun da bu ülke için nasıl çırpınıp
durduğuna tanık oluyorum.
Huzur içinde uyu büyük komutan...
Kurduğun cumhuriyet, dünya ölçeğinde itibar, izzet ve ikbal sahibi bir markanın adıdır artık...
Aziz Atatürk...
Dün bu ülkede, senin koltuğuna Recep Tayyip Erdoğan oturdu.
Eğer tanısaydım Paşam, iddia ediyorum ki Meclis'te kitap fırlatan maskaraların yüzüne bile bakmazdın.
Gözlerimi yumdum tevekkül ettim.
Bir yanda Aziz Atatürk, diğer yanda Erbakan vardı.
Türkiye Cumhuriyeti'nin 12. Cumhurbaşkanı Erdoğan yemin ediyordu.
İşte orada gördüm, meğerse ölüler de sevinirmiş...
