KÜRŞAT'IM

Antalya’daydı.

Bir hafta önce konuşmuştuk.

Gelmiyor musun diye sordum.

“Abi işler yoğun ama geleyim yayla turizmi için fikirlerim var. İnanılmaz bir şey yapacağım. Bana destek olacaksın” dedi.

Aklı Erzurum’daydı.

Hepte öyleydi.

Şahidim.

Havalimanı krizinde saçını başını yoldu.

Turistlere Palandöken’de yasak getirildiğinde aramadık kimse, çalmadık kapı bırakmadı.

TÜRSAB yönetimini, acentelerle Erzurum’da bir araya getirdi.

Hep farklı düşündü.

‘1 milyon turist’ safsatasına “Abi neyle gelmiş, nerede kalmışlar” yorumuyla beni çok güldürmüştü.

Dün Palan Otel’in Genel Müdürü Ali Güney, “Onur, Kürşat yoğun bakımda, boğulma tehlikesi atlatmış” deyince telefonu kapatıp onu aradım.

“Aradığınız kişiye şu an da ulaşılamıyor.”

Bir kez daha aradım.

Sonra bir kez daha.

“Aradığınız kişiye şu an da ulaşılamıyor.”

Son konuşmamızda, “Abi, çok sıcak burası, bazen nefes alamıyorum” demişti.

Nereden bilirdim o son nefesini de bu sabah vereceğini.

Canım yandı.

Ali Güney bugün de arayıp “kaybettik” dediğinde beynim zonkladı.

Serinlemek için denize girmiş Kürşat’ım.

Bir an için gözden kaybolmuş.

Bulup çıkarıp, taşımışlar hastaneye…

Dakikalarca nefessiz kalmış.

Ecel işte.

Bu sabah bambaşka bir yerde uyandı.

Ah Kürşat’ım.

Gelip Erzurum’da serinleseydin ya…

Su da çırpınacağına hep yaptığın gibi Erzurum için çırpınsaydın olmaz mıydı?

Tutmuş bir de, “Hayat çok kısa… Ve zaman her şeye gebedir” diye paylaşımda bulunmuşsun.

Ben şimdi bunun neyini beğeneyim?

Ben, senin daha merhaba demeden “yav abi hele bi akıl ver” ile başlayan telefon muhabbetlerini, gırgır sohbetlerini, Erzurum için kavgalarını beğenmiştim.  

Ne diyeyim sana Kürşat’ım?

Allah’ım sana rahmet eylesin.