Yine Erzurum’dur konumuz; ama bu kez ne siyaset ne cinayettir yazımızın özü.
Belediye şöyle çalışmış, Polis Haftası’ında “Bireysel Silahsızlanma”yla ilgili bir teşvik yazsı ya da buna benzer bir çalışma olmayışını söylemeyeceğim.
Erzurum’da küçük bir serçeden söz edeceğim size!
Sarı bir serçe.
Deli mi deli!
Garip mi garip!
Sadece kendine sahip sarı bir kuş.
Minik bedeninde kocaman yürek taşıyan gerçek bir sanatçı.
Erzurum’un gözde eğlence yerlerinden birinde her gece gitarını konuştururken sesiyle ve yorumuyla başka bir dünyaya taşıyor dinleyenlerini.
Bu ayrı bir konu…
Ben Sarı Serçe’nin verdiği savaştan söz eylemek istiyorum.
Her gece sahneye ilk çıkışında bir kanadı kırık başlıyor şarkılarına; her şarkısında o kırık kanadını sardığını hissediyorsunuz.
Siz o şarkıların sizin için söylendiğini sanırsınız; ama o kendisi için söylüyor her zaman.
Ve yalnız uçmaya çalışıyor bu kuş kız!
Sürüyle ve süreyle değil; yalnız ve zamansız uçuyor.
Bu kuşun adı Deniz.
Aşktan öte biri…
Ve kendisiyle tam tanışmamış kendine yabancı bir serçe.
Göreceksiniz, çok yakında hem kendisiyle tanışacak hem de ülkeyle.
Hayata şarkılarla direnmenin yolunu bulmuş Deniz adındaki derya.
Bazen hırçın, bazen sevecen.
Bazen filozof, bazen düşüncesiz…
Ama hep insan!
Ve bir yaşam mücadelesi veren biri.
Tıpkı caddelerde mendil satan bir çocuk gibi.
Tıpkı bir hamal gibi işini yapıyor.
Bu çocuğun ve hamalın adı Deniz.
Bir garip serçe işte!
Uçmaya çalışıyor, eğer şahinlerden kurtulabilirse!
Bu yazı sanatçı Deniz ya da tornacı Tahir içindir!
Herkes bir savaş içinde.
Yaşam koşullarına yenilmemek için herkes direniyor kendince.
Ve bu yaşamda oyunun kurallarını güçlü olanlar kendi işine geldiği gibi koyuyor; hamallar da sanatçılar da buna mecburen uyuyor.
Kimi sanatçı Deniz gibi yüreğinde taşıyor yükü, kimi de hamal Tahir gibi sırtında!
Hem Deniz’i hem de hamal Tahir’i sevmemek mümkün mü!